மனுநீதியின் வெற்றி
நீங்கள் விரும்புவது எதுவானாலும் அதை அடைவதற்கு காப்மேயர் வழங்கியதைக் காட்டிலும் சுலபமான ஒரு தீர்வை அலகாபாத் உயர் நீதிமன்றம் வழங்கியிருக்கிறது. புதிதாக ஒன்றுமில்லை. தமிழ் சினிமா லாஜிக்தான். கெடுத்தவனுக்கே பெண். இடித்தவனுக்கே கோயில்.
ஐந்நூறு ஆண்டு கால மசூதியை இடித்து, உள்ளே ராமர் சிலையை கொண்டுவந்து வைத்த இந்து தீவிரவாதிகள் தண்டிக்கப்படவில்லை என்பது மட்டுமல்ல. எதை இடித்தார்களோ, அதை அவர்களுக்கே சட்டப்படி அளித்திருக்கிறது அலகாபாத் நீதிமன்றம். இது வெற்றியும் அல்ல, தோல்வியும் அல்ல என்று அத்வானி அண்ட் கோ கள்ளச்சிரிப்பு சிரிக்கும்போதே தெரிந்துவிடுகிறது. இது அநீதியின் சிரிப்பு. மனு தர்மத்தின் சிரிப்பு. சோ கால்ட் செக்யூலரிசத்தின் சிரிப்பு.
நீதிபதிகள், தரம்வீர் சர்மா, சுதிர் அகர்வால், சிப்காட் உல்லா கான் மூவரும் ஆளுக்கொரு தீர்ப்பு வழங்கினாலும், சில பொதுவான அம்சங்களில் அவர்கள் ஒன்றுபடுகிறார்கள். முதல் முக்கியமான விஷயம், சர்ச்சைக்குரிய இடத்தில், இந்துக்களுக்குப் பங்கு உண்டு என்பது. எந்த அடிப்படையில் இந்த முடிவு எடுக்கப்பட்டது? 1949ம் ஆண்டு ராமர் சிலையை எங்கே கொண்டு வந்து வைத்தார்களோ, மிகச் சரியாக அந்த இடத்தில்தான் ராமர் பிறந்தார் என்பதை நீதிமன்றம் ஏற்றுக்கொள்கின்றது. இதற்கு என்ன ஆதாரம் என்றால் இந்துக்களின் புனித நம்பிக்கை என்று பதிலளிக்கிறது நீதிமன்றம். இந்துக்கள் என்றால் யார்? அவர்கள் நம்பிக்கை எப்படி அளவிடப்பட்டது? என்னென்ன காரணிகள் கணக்கில் கொள்ளப்பட்டன? கருத்து கணிப்புகள் ஏதேனும் நடத்தப்பட்டதா?
எனில், இஸ்லாமியர்களின் நம்பிக்கை அளவிடப்பட்டதா? ராமர் கோயில் மீது இந்துக்களுக்கு இருந்த நம்பிக்கைக்கு எந்த விதத்தில் குறைந்தது மசூதி மீது இஸ்லாமியர்கள் கொண்டிருந்த நம்பிக்கை? இரண்டையும் எப்படி ஒப்பிட்டுப் பார்த்து தீர்ப்பு எழுதினார்கள்?
இப்படித்தான். இந்துக்களின் நம்பிக்கை என்றால் டிசம்பர் 1992ல் மசூதியை இடித்த கர சேவகர்களின் நம்பிக்கை. அவர்களை இயக்கிய விஹெச்பி, பிஜேபியின் நம்பிக்கை. தலைமை தாங்கிய அத்வானியின் நம்பிக்கை. இஸ்லாமியர்களின் நம்பிக்கை என்றால் சிறுபான்மையினரின் நம்பிக்கை. இந்துக்களின் நம்பிக்கையோடு ஒப்பிடுவதற்கு அருகதையற்ற இரண்டாம் தர குடிமக்களின் நம்பிக்கை. எனவே, வலியது மெலியதை வீழ்த்தி வென்றிவிட்டது.
பத்தொன்பதாம் நூற்றாண்டு தொடங்கி இந்துக்களும் இஸ்லாமியர்களும் 2.77 ஏக்கர் அயோகத்தி நிலத்தில் வழிபாடு செய்ததற்கான தெளிவான ஆதாரங்கள் சுட்டிக்காட்டப்படுகின்றன. 1949ல் இந்து தீவிரவாதிகள் வலுக்கட்டாயமாக மசூதிக்குள் நுழைந்து ராமர் சிலையை நிறுவினர். அதற்குப் பிறகு, மசூதி பூட்டப்பட்டு, இந்துக்களுக்கும் இஸ்லாமியர்களுக்கும் அனுமதி மறுக்கப்பட்டது. ஆனால், 1986ல் மசூதியின் கதவு இந்துக்களுக்காக மட்டும் திறந்துவிடப்பட்டது. இப்போதைய தீர்ப்பின்படி 2.77 ஏக்கர் நிலம் மூன்றாகப் பிரிக்கப்பட்டுள்ளது. ஒரு பங்கு இந்துக்களுக்கு (சாமியார்கள் அடங்கிய நிர்மோகி அகாரா என்னும் குழு), ஒரு பங்கு இஸ்லாமியர்களுக்கு (வக்ஃப் சன்னி மத்தியக் குழு), இன்னொரு பங்கு இந்துக்களுக்கு (ராமர் சிலை இருந்த இடத்துக்குச் சொந்தக்காரர் என்று சொல்லப்படும் ராம் லாலா விராஜ்மான் குழுவுக்கு).
இந்தத் தீர்ப்பு தர்க்க நெறிகளுக்கு அப்பாற்பட்டது என்கிறார் வரலாற்று ஆய்வாளரான இர்ஃபான் ஹபீப். ‘1949ல் சட்டவிரோதமான முறையில் இந்துக்கள் ராமர் சிலையைக் கொண்டு வந்து வைத்ததை இந்தத் தீர்ப்பு ஏற்றுக்கொள்கிறது. தீர்ப்பின் பல இடங்களில் இந்த 1949ம் ஆண்டு சம்பவம் மீண்டும் மீண்டும் குறிப்பிடப்படுகிறது. ஆனால், 1992ம் ஆண்டு மசூதி இடிக்கப்பட்டது பற்றி தீர்ப்பு மௌனம் காக்கிறது. இதன் மூலம், மசூதி இடிப்பு அப்படியொன்றும் பெரிய விஷயம் அல்ல என்பதைதான் இந்த தீர்ப்பு சுட்டிக்காட்டுகிறது!’ என்கிறார் இர்ஃபான் ஹபீப். (‘Historical Evidence ignored, says historians’, The Hindu, October 1, 2010).
இந்துக்களின் நம்பிக்கையை ஏற்றுக்கொண்ட நீதிபதிகள் (கான் தவிர்த்து இருவரும்), ராமர் சர்ச்சைக்குரிய இடத்தில்தான் பிறந்தார் என்பதை ஏற்றுக்கொண்ட நீதிபதிகள், பாபர் மசூதி கட்டப்பட்டது தொடர்பான வரலாற்று ஆவணங்களை ஏற்றுக்கொள்ள மறுத்திருக்கிறார்கள் என்பது பல வரலாற்று ஆய்வாளர்களுக்கு அதிர்ச்சியை ஏற்படுத்தியுள்ளது. அதாவது, 500 ஆண்டுகளுக்கு முந்தைய வரலாற்று குறிப்புகள் தெளிவில்லாமல் இருக்கின்றவாம். ஆனால், ராமர் பிறந்த தேதி, நேரம், இடம் அனைத்தும் துல்லியமாக ஆவணப்படுத்தப்பட்டிருக்கிறதாம்.
வரலாற்று ஆவணங்களையும், ஆதாரங்களையும் ஆராயாமல், இறை நம்பிக்கையை மட்டும் கணக்கில் கொண்டு இந்தத் தீர்ப்பு எழுதப்பட்டுள்ளது என்கிறார், டெல்லி பல்கலைக்கழகத்தின் வரலாற்று பேராசிரியர், டி.என். ஜா. ‘நம்பிக்கைதான் அடிப்படை என்றால், இது இறையியல் தொடர்பான பிரச்னை. தொல்லியலுக்கு இங்கே வேலையில்லை. இறையியல் ஆதாரங்களைக் கொண்டுதான் நீதிமன்றங்கள் தீர்ப்பு எழுதவேண்டுமா?’ என்று கேள்வி எழுப்புகிறார் ஜா. (ஆதாரம், மேற்கூறிய கட்டுரை).
‘2003ம் ஆண்டு இந்தியத் தொல்லியல் ஆய்வுத்துறை நடத்திய அகழ்வாராய்ச்சி, பாபர் மசூதிக்குக் கீழே, இந்து மதக் கோயில் இருந்ததற்கான குறிப்பிடத்தக்க ஆதாரங்கள் இருப்பதைக் கண்டறிந்து தெளிவுபடுத்தியிருக்கிறது. இந்தக் கண்டுபிடிப்புகளின் அடிப்படையில்தான் இந்தத் தீர்ப்பு எழுதப்பட்டிருக்கிறது.’ இந்த வாதத்தை தொல்லியல் அறிஞர்கள் ஏற்க மறுக்கிறார்கள். ‘ஏ.எஸ்.ஐயின் ஆய்வறிக்கை வெளிவந்தபோதே அதிலுள்ள பல குறைகளை தாங்கள் சுட்டிக்காட்டியிருந்தோம். அனைவராலும் ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்ட அறிக்கை அல்ல இது.’
சுப்ரியா வர்மா, ஜவகர்லால் நேரு பல்கலைக்கழகத்தைச் சேர்ந்தவர். ஏ.எஸ்.ஐ நடத்திய ஆய்வில் பங்கேற்றவர். ‘குறிப்பிட்ட அந்த அறிக்கையின் நம்பகத்தன்மை சந்தேகத்துக்குரியது’என்கிறார் இவர். அகர்வால், ஷர்மா இருவரும் ஏ.எஸ்,ஐ அளித்த ஆதாரங்களைக் குறிப்பிடவேயில்லை என்பதையும் சுப்ரியா சுட்டிக்காட்டுகிறார். இந்துக் கோயிலை இடித்துவிட்டுதான் பாபர் மசூதியை கட்டினார் என்பதற்கு ஆதாரம் இல்லை என்று நீதிபதி கான் குறிப்பிட்டிருப்பதையும் இங்கே கவனத்தில் கொள்ளவேண்டும்.
மேலும் ஏ.எஸ்.ஐ யின் அறிக்கையும்கூட, சர்ச்சைக்குரிய இடத்தில் இந்துக் கோயில் இருந்ததற்கான ஆதாரம் இருப்பதைத்தான் சுட்டிக்காட்டுகிறதே தவிர, இந்துக்கோயிலை இடித்துவிட்டுதான் மசூதி கட்டப்பட்டது என்பதை ஆதாரத்துடன் நிறுவவில்லை. சிதிலமடைந்த கோயிலை மட்டுமல்ல, விலங்குகளின் எலும்புளைக்கூடத்தான் ஏ.எஸ்.ஐ சர்ச்சைக்குரிய இடத்தில் கண்டறிந்திருக்கிறது. ராமர் கோயிலில், எலும்புகளுக்கு என்ன வேலை?
இடிக்கப்பட்டது மசூதியே அல்ல, அது ஒரு கும்மட்டம் மட்டுமே என்று வக்கணையாக தர்க்கம் செய்பவர்கள் இன்னொரு உண்மையையும் மறந்துவிடுகிறார்கள், அகழ்வாராய்ச்சியில், விலங்குகளின் எலும்புகளோடு இஸ்லாமியர்கள் பயன்படுத்தும் மண் பாண்டங்களும் சடலங்களும்கூட அல்லவா கிடைத்தன?
இந்தியா போன்ற ஒரு நாட்டில், எங்கே தோண்டினாலும், சிதிலமடைந்த கோயில்களும் தேவாலயங்களும் மசூதிகளும் இருந்ததற்கான ஆதாரங்களைக் கண்டுபிடிக்கமுடியும் என்பதே உண்மை. வெவ்வேறு மதத்தினருக்கு இடையில் வெவ்வோறு காலகட்டத்தில் பல மோதல்கள் நடைபெற்றதற்கான ஆதாரங்களும்கூட நிறையவே காணக்கிடைக்கும். அந்த வகையில், அனைத்து வழிபாட்டு இடங்களும் சர்ச்சைக்குரியதே. அந்த வகையில், அயோத்தி உள்பட அனைத்து வழிபாட்டு இடங்களிலும் ரத்தத்தின் சுவடுகள் உள்ளன.
மொத்தத்தில், வரலாற்று ஆதாரமும் இல்லை, தொல்லியல் ஆதாரமும் இல்லை. இந்துக்களின் நம்பிக்கையின் அடிப்படையில் மட்டும் இந்தத் தீர்ப்பு எழுதப்பட்டுள்ளது. அந்த வகையில், இது மனுநீதியின் வெற்றி என்று மட்டுமே சொல்லமுடியும்.
மசூதியை இடித்து இனிப்பு பகிர்ந்து கொண்டாடியதைப் போலவே இதையும் இனிப்பு வழங்கி இந்து தீவிரவாதிகள் கொண்டாடிக்கொள்ளலாம். மறைந்து நின்று வாலியைக் கொன்றதன் மூலம், நீதியை நிலைநாட்டிய ராமர், 1949ல் அயோத்தியில் பிறந்து, அலகாபாத் நீதிமன்றத்தில் பிரசன்னமாகி, மீண்டும் நீதியை நிலைநாட்டியிருக்கிறார். காந்தி கனவு கண்ட ராம ராஜ்ஜியம் இதோ, மலர்ந்துவிட்டது.
அலகாபாத் தீர்ப்பை எதிர்த்து வக்ஃப் சன்னி மத்தியக் குழு உச்ச நீதிமன்றத்தில் மேல்முறையீடு செய்யப்போகிறது. அங்கேயும் நிச்சயம் ராமர் தோன்றுவார்.
THANKS TO http://www.tamilpaper.net/?p=269
ஐந்நூறு ஆண்டு கால மசூதியை இடித்து, உள்ளே ராமர் சிலையை கொண்டுவந்து வைத்த இந்து தீவிரவாதிகள் தண்டிக்கப்படவில்லை என்பது மட்டுமல்ல. எதை இடித்தார்களோ, அதை அவர்களுக்கே சட்டப்படி அளித்திருக்கிறது அலகாபாத் நீதிமன்றம். இது வெற்றியும் அல்ல, தோல்வியும் அல்ல என்று அத்வானி அண்ட் கோ கள்ளச்சிரிப்பு சிரிக்கும்போதே தெரிந்துவிடுகிறது. இது அநீதியின் சிரிப்பு. மனு தர்மத்தின் சிரிப்பு. சோ கால்ட் செக்யூலரிசத்தின் சிரிப்பு.
எனில், இஸ்லாமியர்களின் நம்பிக்கை அளவிடப்பட்டதா? ராமர் கோயில் மீது இந்துக்களுக்கு இருந்த நம்பிக்கைக்கு எந்த விதத்தில் குறைந்தது மசூதி மீது இஸ்லாமியர்கள் கொண்டிருந்த நம்பிக்கை? இரண்டையும் எப்படி ஒப்பிட்டுப் பார்த்து தீர்ப்பு எழுதினார்கள்?
இப்படித்தான். இந்துக்களின் நம்பிக்கை என்றால் டிசம்பர் 1992ல் மசூதியை இடித்த கர சேவகர்களின் நம்பிக்கை. அவர்களை இயக்கிய விஹெச்பி, பிஜேபியின் நம்பிக்கை. தலைமை தாங்கிய அத்வானியின் நம்பிக்கை. இஸ்லாமியர்களின் நம்பிக்கை என்றால் சிறுபான்மையினரின் நம்பிக்கை. இந்துக்களின் நம்பிக்கையோடு ஒப்பிடுவதற்கு அருகதையற்ற இரண்டாம் தர குடிமக்களின் நம்பிக்கை. எனவே, வலியது மெலியதை வீழ்த்தி வென்றிவிட்டது.
பத்தொன்பதாம் நூற்றாண்டு தொடங்கி இந்துக்களும் இஸ்லாமியர்களும் 2.77 ஏக்கர் அயோகத்தி நிலத்தில் வழிபாடு செய்ததற்கான தெளிவான ஆதாரங்கள் சுட்டிக்காட்டப்படுகின்றன. 1949ல் இந்து தீவிரவாதிகள் வலுக்கட்டாயமாக மசூதிக்குள் நுழைந்து ராமர் சிலையை நிறுவினர். அதற்குப் பிறகு, மசூதி பூட்டப்பட்டு, இந்துக்களுக்கும் இஸ்லாமியர்களுக்கும் அனுமதி மறுக்கப்பட்டது. ஆனால், 1986ல் மசூதியின் கதவு இந்துக்களுக்காக மட்டும் திறந்துவிடப்பட்டது. இப்போதைய தீர்ப்பின்படி 2.77 ஏக்கர் நிலம் மூன்றாகப் பிரிக்கப்பட்டுள்ளது. ஒரு பங்கு இந்துக்களுக்கு (சாமியார்கள் அடங்கிய நிர்மோகி அகாரா என்னும் குழு), ஒரு பங்கு இஸ்லாமியர்களுக்கு (வக்ஃப் சன்னி மத்தியக் குழு), இன்னொரு பங்கு இந்துக்களுக்கு (ராமர் சிலை இருந்த இடத்துக்குச் சொந்தக்காரர் என்று சொல்லப்படும் ராம் லாலா விராஜ்மான் குழுவுக்கு).
இந்தத் தீர்ப்பு தர்க்க நெறிகளுக்கு அப்பாற்பட்டது என்கிறார் வரலாற்று ஆய்வாளரான இர்ஃபான் ஹபீப். ‘1949ல் சட்டவிரோதமான முறையில் இந்துக்கள் ராமர் சிலையைக் கொண்டு வந்து வைத்ததை இந்தத் தீர்ப்பு ஏற்றுக்கொள்கிறது. தீர்ப்பின் பல இடங்களில் இந்த 1949ம் ஆண்டு சம்பவம் மீண்டும் மீண்டும் குறிப்பிடப்படுகிறது. ஆனால், 1992ம் ஆண்டு மசூதி இடிக்கப்பட்டது பற்றி தீர்ப்பு மௌனம் காக்கிறது. இதன் மூலம், மசூதி இடிப்பு அப்படியொன்றும் பெரிய விஷயம் அல்ல என்பதைதான் இந்த தீர்ப்பு சுட்டிக்காட்டுகிறது!’ என்கிறார் இர்ஃபான் ஹபீப். (‘Historical Evidence ignored, says historians’, The Hindu, October 1, 2010).
இந்துக்களின் நம்பிக்கையை ஏற்றுக்கொண்ட நீதிபதிகள் (கான் தவிர்த்து இருவரும்), ராமர் சர்ச்சைக்குரிய இடத்தில்தான் பிறந்தார் என்பதை ஏற்றுக்கொண்ட நீதிபதிகள், பாபர் மசூதி கட்டப்பட்டது தொடர்பான வரலாற்று ஆவணங்களை ஏற்றுக்கொள்ள மறுத்திருக்கிறார்கள் என்பது பல வரலாற்று ஆய்வாளர்களுக்கு அதிர்ச்சியை ஏற்படுத்தியுள்ளது. அதாவது, 500 ஆண்டுகளுக்கு முந்தைய வரலாற்று குறிப்புகள் தெளிவில்லாமல் இருக்கின்றவாம். ஆனால், ராமர் பிறந்த தேதி, நேரம், இடம் அனைத்தும் துல்லியமாக ஆவணப்படுத்தப்பட்டிருக்கிறதாம்.
வரலாற்று ஆவணங்களையும், ஆதாரங்களையும் ஆராயாமல், இறை நம்பிக்கையை மட்டும் கணக்கில் கொண்டு இந்தத் தீர்ப்பு எழுதப்பட்டுள்ளது என்கிறார், டெல்லி பல்கலைக்கழகத்தின் வரலாற்று பேராசிரியர், டி.என். ஜா. ‘நம்பிக்கைதான் அடிப்படை என்றால், இது இறையியல் தொடர்பான பிரச்னை. தொல்லியலுக்கு இங்கே வேலையில்லை. இறையியல் ஆதாரங்களைக் கொண்டுதான் நீதிமன்றங்கள் தீர்ப்பு எழுதவேண்டுமா?’ என்று கேள்வி எழுப்புகிறார் ஜா. (ஆதாரம், மேற்கூறிய கட்டுரை).
‘2003ம் ஆண்டு இந்தியத் தொல்லியல் ஆய்வுத்துறை நடத்திய அகழ்வாராய்ச்சி, பாபர் மசூதிக்குக் கீழே, இந்து மதக் கோயில் இருந்ததற்கான குறிப்பிடத்தக்க ஆதாரங்கள் இருப்பதைக் கண்டறிந்து தெளிவுபடுத்தியிருக்கிறது. இந்தக் கண்டுபிடிப்புகளின் அடிப்படையில்தான் இந்தத் தீர்ப்பு எழுதப்பட்டிருக்கிறது.’ இந்த வாதத்தை தொல்லியல் அறிஞர்கள் ஏற்க மறுக்கிறார்கள். ‘ஏ.எஸ்.ஐயின் ஆய்வறிக்கை வெளிவந்தபோதே அதிலுள்ள பல குறைகளை தாங்கள் சுட்டிக்காட்டியிருந்தோம். அனைவராலும் ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்ட அறிக்கை அல்ல இது.’
சுப்ரியா வர்மா, ஜவகர்லால் நேரு பல்கலைக்கழகத்தைச் சேர்ந்தவர். ஏ.எஸ்.ஐ நடத்திய ஆய்வில் பங்கேற்றவர். ‘குறிப்பிட்ட அந்த அறிக்கையின் நம்பகத்தன்மை சந்தேகத்துக்குரியது’என்கிறார் இவர். அகர்வால், ஷர்மா இருவரும் ஏ.எஸ்,ஐ அளித்த ஆதாரங்களைக் குறிப்பிடவேயில்லை என்பதையும் சுப்ரியா சுட்டிக்காட்டுகிறார். இந்துக் கோயிலை இடித்துவிட்டுதான் பாபர் மசூதியை கட்டினார் என்பதற்கு ஆதாரம் இல்லை என்று நீதிபதி கான் குறிப்பிட்டிருப்பதையும் இங்கே கவனத்தில் கொள்ளவேண்டும்.
மேலும் ஏ.எஸ்.ஐ யின் அறிக்கையும்கூட, சர்ச்சைக்குரிய இடத்தில் இந்துக் கோயில் இருந்ததற்கான ஆதாரம் இருப்பதைத்தான் சுட்டிக்காட்டுகிறதே தவிர, இந்துக்கோயிலை இடித்துவிட்டுதான் மசூதி கட்டப்பட்டது என்பதை ஆதாரத்துடன் நிறுவவில்லை. சிதிலமடைந்த கோயிலை மட்டுமல்ல, விலங்குகளின் எலும்புளைக்கூடத்தான் ஏ.எஸ்.ஐ சர்ச்சைக்குரிய இடத்தில் கண்டறிந்திருக்கிறது. ராமர் கோயிலில், எலும்புகளுக்கு என்ன வேலை?
இடிக்கப்பட்டது மசூதியே அல்ல, அது ஒரு கும்மட்டம் மட்டுமே என்று வக்கணையாக தர்க்கம் செய்பவர்கள் இன்னொரு உண்மையையும் மறந்துவிடுகிறார்கள், அகழ்வாராய்ச்சியில், விலங்குகளின் எலும்புகளோடு இஸ்லாமியர்கள் பயன்படுத்தும் மண் பாண்டங்களும் சடலங்களும்கூட அல்லவா கிடைத்தன?
இந்தியா போன்ற ஒரு நாட்டில், எங்கே தோண்டினாலும், சிதிலமடைந்த கோயில்களும் தேவாலயங்களும் மசூதிகளும் இருந்ததற்கான ஆதாரங்களைக் கண்டுபிடிக்கமுடியும் என்பதே உண்மை. வெவ்வேறு மதத்தினருக்கு இடையில் வெவ்வோறு காலகட்டத்தில் பல மோதல்கள் நடைபெற்றதற்கான ஆதாரங்களும்கூட நிறையவே காணக்கிடைக்கும். அந்த வகையில், அனைத்து வழிபாட்டு இடங்களும் சர்ச்சைக்குரியதே. அந்த வகையில், அயோத்தி உள்பட அனைத்து வழிபாட்டு இடங்களிலும் ரத்தத்தின் சுவடுகள் உள்ளன.
மொத்தத்தில், வரலாற்று ஆதாரமும் இல்லை, தொல்லியல் ஆதாரமும் இல்லை. இந்துக்களின் நம்பிக்கையின் அடிப்படையில் மட்டும் இந்தத் தீர்ப்பு எழுதப்பட்டுள்ளது. அந்த வகையில், இது மனுநீதியின் வெற்றி என்று மட்டுமே சொல்லமுடியும்.
மசூதியை இடித்து இனிப்பு பகிர்ந்து கொண்டாடியதைப் போலவே இதையும் இனிப்பு வழங்கி இந்து தீவிரவாதிகள் கொண்டாடிக்கொள்ளலாம். மறைந்து நின்று வாலியைக் கொன்றதன் மூலம், நீதியை நிலைநாட்டிய ராமர், 1949ல் அயோத்தியில் பிறந்து, அலகாபாத் நீதிமன்றத்தில் பிரசன்னமாகி, மீண்டும் நீதியை நிலைநாட்டியிருக்கிறார். காந்தி கனவு கண்ட ராம ராஜ்ஜியம் இதோ, மலர்ந்துவிட்டது.
அலகாபாத் தீர்ப்பை எதிர்த்து வக்ஃப் சன்னி மத்தியக் குழு உச்ச நீதிமன்றத்தில் மேல்முறையீடு செய்யப்போகிறது. அங்கேயும் நிச்சயம் ராமர் தோன்றுவார்.
THANKS TO http://www.tamilpaper.net/?p=269
கருத்துகள் இல்லை:
கருத்துரையிடுக